Η «ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ» στην πολιτική

Η «ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ» στην πολιτική

του Παναγιώτη Γεωργιάδη, Δράμα

«Βγήκαν τα μαχαίρια» στα φερόμενα ως μεγάλα κόμματα, βάσει των τελευταίων εκλογών του 2009, κατά κοινή ομολογία κι όλοι μας, πολίτες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, παρακολουθούμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μια «πολιτική Σφαγή της Χίου» για βδομάδες. Πολιτικοί «πετυχημένοι», νυν υπουργοί, αλλά και βουλευτές δηλώνουν πως αποχωρούν από την πολιτική δια παντός. Άλλοι, πάλι, διεγράφησαν από τα κόμματά τους λόγω Μνημονίου και επέστρεψαν άρον – άρον ακυρώνοντας τους ίδιους τους εαυτούς τους. Να θυμίσω, λοιπόν, πως η Σφαγή της Χίου, κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως, αποτέλεσε το ιστορικό εκείνο γεγονός μεταστροφής της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και της εξωχώριας πολιτικής υπέρ των Ελλήνων. Σήμερα, μέσα από αυτή την διαφαινόμενη «πολιτική σφαγή», ενόψει εκλογών, η Αριστερά βγαίνει ενισχυμένη, δημοσκοπικά τουλάχιστον, προβάλλοντας ως η επικρατέστερη πολιτική παράταξη που μπορεί να απαντήσει στις ανάγκες, τις ανησυχίες και τα ερωτήματα των Ελλήνων και της Ελλάδας.

Είναι, όμως, σήμερα η Αριστερά έτοιμη να αναλάβει την ιστορική της ευθύνη απέναντι στον Ελληνικό Λαό, την χώρα και την Ιστορία;..........

 Δεν θα αναφερθώ σε παραδείγματα και γεγονότα που έχουν αναφορά τους την εθνική πολιτική σκηνή και τους ηγέτες της Αριστεράς σήμερα στην χώρα. Μπορούμε να ξεκινήσουμε την αυτοκριτική μας από τα «μικρά», τα καθημερινά, τα τοπικά μας πράγματα, τα οποία σε μεγέθυνση εκφράζουν και την πολιτική μας σκηνή σε εθνικό επίπεδο.

Θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό που μου συνέβη προσφάτως.. Προχθές, την προηγούμενη εβδομάδα, με κάλεσε στο κινητό μου υποψήφιος βουλευτής με κόμμα της Αριστεράς για να με ρωτήσει, παρακαλώ, «αν κάποιον άλλον υποψήφιο τον φιλοξένησα τις τελευταίες ημέρες σε εκπομπή μου». Η απάντησή μου ήταν αρνητική κι ο συνομιλητής μου, με ευχαρίστησε και μου έκλεισε το τηλέφωνο, ένας διάλογος ολίγων δευτερολέπτων. Αυτό μου κίνησε υποψίες και με ώθησε να κάνω το ανάλογο ρεπορτάζ για να ανακαλύψω τους λόγους, τα κίνητρα καθώς και την αιτία του τηλεφωνήματος αυτού. Έτσι, ανακάλυψα πως ο υποψήφιος που με κάλεσε τηλεφωνικά, για κάτι που θα μπορούσε να εξακριβώσει δίχως την δική μου συνδρομή (κι αυτό ύποπτο για μένα που είμαι «συνομωσιολόγος»), προσπαθεί να περάσει στο κόμμα του τα δικά του «μέτρα και σταθμά». Με λίγη ακόμα έρευνα ανακάλυψα ότι τα «μέτρα και σταθμά» αυτά απαγορεύουν τις τηλεοπτικές εμφανίσεις των υποψηφίων του κόμματος του δίχως την έγκριση μιας «15 μελούς συντονιστικής επιτροπής» και της «εκλογικής επιτροπής», την ίδια στιγμή που υπάρχουν ήδη από το συγκεκριμένο κόμμα οι σχετικοί όροι και οι κανόνες δεοντολογίας προς την κατεύθυνση αυτή. Έτσι, άρχισαν σιγά, σιγά να ξεδιαλύνονται τα πράγματα στο μυαλό μου και να παίρνουν μια συγκεκριμένη μορφή και έναν συγκεκριμένο σκοπό.

Δεν θα μπω στο σχολιασμό των «προσωπικών επιδιώξεων», μπορεί να μπω στον πειρασμό να το κάνω μετεκλογικά ή νωρίτερα, όμως ο ίδιος αυτός υποψήφιος που ήθελε να ελέγξει «άλλους» για την τήρηση ενός κανονισμού που δεν υφίσταται ακόμα, (που θα είναι και πανελλαδική πρωτοτυπία αν εφαρμοστεί για το κόμμα του), ήταν ο ίδιος που κάποιες ημέρες νωρίτερα, από τηλεοπτικό σταθμό της πόλης, εκφράστηκε δημοσίως υπέρ:

-         της αποδοχής των δεσμεύσεων του Μνημονίου,

-         είπε πως «συμφωνεί» με τον «πολιτικό φιλελευθερισμό»

και,

-         σε ανύποπτο χρόνο, σε προηγούμενη εκπομπή αν ενθυμούμαι καλώς, χρησιμοποίησε την έκφραση «..απελθέτω το ποτήριον τούτο απ’ εμού..» σε πολιτικό ερώτημα περί του τρόπου αντιμετώπισης της κρίσης.

Λοιπόν, πρέπει να πω δημοσίως και ανερυθρίαστα πως η «Αριστερά» δεν είναι η επιχείρηση ή η εταιρεία του καθενός για να την καλουπώνει σε δικά του «καταστατικά», «κανονισμούς» και άλλα νομικά τερτίπια. Η Αριστερά σήμερα δεν έχει την πολυτέλεια να αλληλοεξοντώνεται, όπως συνέβαινε στα χρόνια της Επαναστάσεως μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών, για να οδηγηθούμε σε μια νέα «Σφαγή της Χίου». Όσοι «αποδέχονται» τις δεσμεύσεις του μνημονίου και «συμφωνούν» ή «αποδέχονται» τον «πολιτικό φιλελευθερισμό», προφανώς βρίσκονται σε λάθος πολιτικό χώρο και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την Αριστερά. Όσοι, μάλιστα, έχουν και την φιλοδοξία να πολιτευτούν εκπροσωπώντας τον Δραμινό πολίτη στο Κοινοβούλιο τότε, πρέπει να είναι πρόθυμοι να πιουν κάθε πολιτικό «πικρόν ποτήριον» διότι, σε αντίθετη περίπτωση, δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική.