Θεσμικά κάδρα και νόμοι γιαπί...

Του Παύλου Χαϊκάλη
http://www.aixmi.gr/

Αν και θα ήθελα να ξεκινήσω διαφορετικά το σημερινό μου άρθρο και να απαντήσω σε πολλά ερωτήματα φίλων αναγνωστών με πρόλαβε το άρθρο του Κου Κ. Μποτόπουλου στα ΝΕΑ, την περασμένη Παρασκευή, όπου αναφερόταν στο «Ζάππειο 2″ του Σαμαρά.

Γράφει, λοιπόν, ο Κος Μποτόπουλος: «Η αίσθηση ότι η επανεκκίνηση προϋποθέτει και ότι ο λαός απαιτεί νέο Σύνταγμα και νέους θεσμούς είναι ανακριβής, ανιστόρητη και παραπλανητική. Η Ελλάδα έχει απολύτως επαρκές θεσμικό πλαίσιο, διαθέτει δηλαδή Σύνταγμα και νόμους».

Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω οριζόντια, κάθετα και πλαγιομετωπικά Κε Μποτόπουλε. Καταρχάς, όταν ολόκληρη η Δύση έφτιαχνε Θεσμικά πλαίσια και νόμους (βλέπε Γαλλική Επανάσταση) βασισμένους πάνω στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, εμείς ήδη είμαστε τουρκοκρατούμενοι. Μετά την αναγνώριση μας δε, ως επισήμου κράτους, η δολοφονία του Καποδίστρια στέρησε τη χώρα από την -έστω εισερχόμενη- θεσμική βοήθεια, καθιστώντας για...

 πρώτη φορά επίσημα την έννοια του πολιτικού κόστους ως πρώτιστη δημοκρατική έννοια.

Σύμφωνα με τη Δημοκρατική αρχή, η Βουλή εκφράζει τη θέληση του λαού. Η Βουλή πρέπει να είναι το ανώτατο όργανο που θα εκδηλώνει και θα αντιπροσωπεύει τη βούληση του λαού για να νομοθετεί και να ελέγχει την Εκτελεστική Εξουσία.

Στη χώρα μας, όμως, υπάρχει μια Βουλή όπου οι βουλευτές της είναι φιμωμένοι και χωρίς ψήφο κατά συνείδηση, όπως επιβάλλει το Σύνταγμα, χωρίς ελεύθερη και ανεξάρτητη γνώμη. Και δεν μπορούν να έχουν, διότι νομοθετεί ο Πρωθυπουργός μόνος του, μαζί με τους υπουργούς του, οι οποίοι υπακούουν φυσικά στις εντολές του για να έχουν δουλειά και την επομένη σαιζόν! Καμιά ασφαλιστική δικλείδα η άλλος μηχανισμός έλεγχου δεν υπάρχει στο Σύνταγμα για να σταματήσει την αυτοκρατορία του εκάστοτε Πρωθυπουργού. Μόνο η Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Αν, βέβαια, αναλογιστεί κανείς ότι είμαστε το μοναδικό Κοινοβούλιο με τους περισσότερους συγγενείς που όρισαν τρεις δυναστείες στην Ελλάδα, καταλαβαίνει κανείς ότι οι νόμοι και ο έλεγχος της εξουσίας είναι στα ίδια χέρια τα οποία απολαμβάνουν και νέμονται το δημόσιο χρήμα, χωρίς υποψία ελέγχου εδώ και χρόνια. Σήμερα εγώ, αύριο εσύ. Δυο κόμματα όπου η πλειοψηφία έρχεται κάτω από το 50%, αλλά με δύναμη Κοινοβουλίου πάνω από 60%.Ετσι, έχουμε μια παντοδύναμη πρωθυπουργοκεντρική εξουσία, όπου οι υπουργοί νομοθετούν μαζί με τον πρωθυπουργό, και στις περιπτώσεις που τα βρίσκουν δύσκολα, φωνάζουν τους συνδικαλιστές για βοήθεια!

Όπου και σ’ αυτές τις κοινωνικές ομάδες δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο. Μικρές συντεχνίες ανθρώπων που εκφράζουν ολίγους, ελέγχουν θεσμικά τους υπουργούς περισσότερο κι από τους βουλευτές. Στα περισσότερα δημοκρατικά Συντάγματα η Βουλή έχει τη δύναμη να ελέγχει και να καθαιρεί κυβερνήσεις προς το κοινό όφελος, χωρίς να διαλύεται η Βουλή. Και όχι να πηγαίνουμε κάθε τόσο με διλήμματα για εκλογές αν δεν αισθάνεται καλά ο εκάστοτε Πρωθυπουργός.

Στο Γαλλικό Σύνταγμα υπάρχει ασυμβίβαστο υπουργού και βουλευτή. Και όταν παραιτηθεί ή ανασχηματιστεί υπουργός δεν επανέρχεται στην προτέρα βουλευτική του θέση. Σύμφωνα με το άρθρο 15 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26/8/1789, «η κοινωνία έχει δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για το τρόπο που εφήρμοσε τα καθήκοντα του».

Είμαστε το μόνο Σύνταγμα, ίσως, που επιχειρεί με τις παραγραφές αδικημάτων των πολιτικών να αποφύγει τον έλεγχο και την τιμωρία των ενόχων. Και δεν είναι μόνο το μεγάλο θεσμικό πλαίσιο, το Σύνταγμα, που μπάζει νερά.

Υπάρχει θεσμικό πλαίσιο για την αρχιτεκτονική δόμηση της χώρας; Δίπλα σε νεοκλασικά να χρίζονται καθρεφόπληκτα κτίρια;

Θεσμικό πλαίσιο για το περιβάλλον;

Ανεξαρτησία ουσιαστική και όχι φασιστική της Δικαιοσύνης; Όταν διορίζονται από το κράτος οι δικαστές και αρνούνται να δώσουν μετά στοιχεία στη Βουλή, με την πρόφαση ότι απειλείται η δικαστική ανεξαρτησία;

Υπάρχει πλαίσιο για ενιαία εξωτερική πολιτική; Και οι νόμοι που υπάρχουν είναι διάτρητοι και άνευ λόγου.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες. Λυπάμαι Κε Μποτόπουλε, αλλά ως συνταγματολόγος θα ξέρετε πολύ καλύτερα απ’ τον καθένα ότι δεν έχουμε θεσμούς. Ούτε νόμους, όσο κι αν πιστεύουμε ότι έχουμε αλλά δεν τηρούνται. Μόλις πριν από λίγα χρόνια η παιδεραστία ανακηρύχτηκε σε κακούργημα.

Και οι επενδυτές δεν θα ‘ρθουν ποτέ σε μια χώρα χωρίς σταθερό φορολογικό νομοσχέδιο και με επαγγελματίες συνδικαλιστές. Γιατί αυτή η χωρά δεν έχει Θεσμικό πλαίσιο.

Έχει θεσμικά κάδρα για δήθεν ωραιοποιήσεις προς άσχετους και νόμους γιαπιά. Μπάζουν από παντού.

Η επανεκκίνηση και οι νέοι θεσμοί όχι απλώς ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ και πρέπει να ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ, αλλά έπρεπε να είχαν ξεκινήσει ΧΘΕΣ.