Απ’ τον Ελληνικό γύψο στο Γερμανικό πάγο;

 Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Στην πολιτική υπάρχει ο όρος «αποτελεσματική αλήθεια», που σημαίνει, πως το μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης οποιασδήποτε πολιτικής πράξης, είναι το αποτέλεσμα. Mόνο ένας ανόητος μπορεί να είναι ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα της μεταπολιτευτικής και ευρωπαϊκής πορείας μας.
Μόνο ένας αμετανόητος και δογματικός ευρωλάτρης δεν είναι σε θέση, ούτε τώρα, να δει που μας οδήγησε η ουτοπία της Ενωσης των Ευρωπαϊκών Λαών και που θα οδηγηθεί στο τέλος η ίδια. Μπορεί κάποιος να πει πως για όλα φταίμε εμείς σαν λαός και όχι οι πολιτικοί μας ή οι ευρωπαίοι. Μα αν οι πολιτικοί δεν είναι σε θέση να δουν, κατά πόσο είμαστε σαν λαός έτοιμοι να συμπορευθούμε με άλλους, πιο ..........

ανεπτυγμένους λαούς σε μια ένωση, αν δεν μπορούν να αξιολογήσουν τις ιδιαιτερότητες, το βαθμό ωριμότητάς μας και τις συνέπειες, σπρώχνοντάς μας άρον-άρον και δίχως προετοιμασία σε μια ένωση κρατών με εντελώς διαφορετικές νοοτροπίες, αντικρουόμενα συμφέροντα και τρομαχτικά άνισους συσχετισμούς δυνάμεων, τότε ποια είναι η δουλειά τους.
Η ΕΕ σήμερα, θυμίζει τη Χανσεατική Ενωση πριν την κατάρρευσή της. Την Ενωση που δημιουργήθηκε τον 13ο αιώνα από εμπόρους από το Λονδίνο , τη Μπρύζ , το Μπέργκεν της Νορβηγίας, από γερμανικές πόλεις της Βαλτικής και της Βόρειας θάλασσας μέχρι τη ρωσική πόλη Νόβγκοροντ, με κύριο σκοπό τη διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου στο χώρο της Βόρειας Θάλασσας. Η Τευτονική Χάνσα ή Χανσεατική Ένωση, ήταν η πρώτη επιτυχής απόπειρα εμπορικής ένωσης στον ευρωπαϊκό χώρο. Για πάνω από τρεις αιώνες, οι χανσεατικές πόλεις κέρδισαν πλούτο, δύναμη και μοναδική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, διότι δεν αντάλλασσαν μόνο αγαθά αλλά επίσης ιδέες και πολιτισμό με αμοιβαίο όφελος. Οσο οι σχέσεις ήταν ισότιμες και οι συναλλαγές είχαν ως κανόνα το αμοιβαίο συμφέρον, η Ενωση ανθούσε. Αυτή η ισοτιμία στις σχέσεις ήταν ο βασικός δεσμός που διασφάλισε την μακροβιότητά της. Με τη δημιουργία των εθνικών κρατών και την προσπάθεια κάποιων από αυτά να χειραγωγήσουν την Ενωση προς ίδιον όφελος εις βάρος των άλλων, έσβησε και η Χανσεατική Ενωση.
Σ’ αντίθεση με την ΕΟΚ, η Χανσεατική Ενωση δε γεννήθηκε στα μυαλά κάποιων πολιτικών ηγετών με επιχείρημα την αποφυγή ενός ακόμα πολέμου. Δεν επιβλήθηκε πάνω στις κοινωνίες των λαών τους, αλλά ήταν αποτέλεσμα μιας διαδικασίας ζύμωσης αμοιβαίου συμφέροντος, που ξεκίνησε από ιδιώτες, εκφράζοντας τις ανάγκες των εμπόρων και των κοινωνιών των συγκεκριμένων πόλεων. Αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας της.  (Βλέπε παλαιά ανάρτησή μου με τίτλο : «Ποιος θυμάται τη Χανσεατική Ενωση»; Στις 29.11.2010).
Οσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως ήμουν ενάντια στην είσοδό μας στην ΕΟΚ καθώς και ενάντια στην είσοδό μας στην Ευρωζώνη, όχι όμως ορμώμενος από μια στείρα αντιδυτική αντίληψη. Πως θα μπορούσα άλλωστε. Θα ήταν υποκριτικό, αφού μεγάλωσα με συσσίτια σe σχολεία με αμερικανικό τυρί και αμερικανική σκόνη γάλακτος της λεγόμενης αμερικάνικης βοήθειας, με αμερικανικό κινηματογράφο, με αμερικανική μουσική και αργότερα σπούδασα στη Γερμανία και εργάστηκα στο γερμανικό δημόσιο για δέκα χρόνια. Η εργασία μου σε αναπτυξιακά προγράμματα του τρίτου κόσμου και η συνεργασία μου με εθνολόγους, με βοήθησαν να δω πως, οι κοινωνίες είναι ζωντανοί οργανισμοί και όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί ωριμάζουν μέσα από επίπονες και μακροχρόνιες διεργασίες εσωτερικής ζύμωσης και όχι με τη βοήθεια επιταχυντών ωρίμανσης, όπως ήταν οι κοινοτικές ορμόνες επιδοτήσεων και οι κοινοτικές οδηγίες. (Εχω γνωρίσει γερμανούς εργαζόμενους που δεν ξέρουν τι σημαίνουν οι λέξεις αγροτικές επιδοτήσεις και επιδοτούμενα σεμινάρια αλλά ούτε μια ελληνίδα γιαγιά σε απομακρυσμένα νησιά και χωριά μας που να μη γνωρίζει άριστα πως παίρνεις επιδοτήσεις και πως παίρνει η εγγονή λεφτά από σεμινάρια δίχως να τα παρακολουθεί).
Με τις επιδοτήσεις και τα κάθε λογής κοινοτικά κονδύλια, είχαμε στην κυριολεξία μία βίαιη εισβολή εισαγόμενων πόρων, θεσμών και νοοτροπιών, που σε συνδυασμό με την ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας (λόγω και της ανυπαρξίας οποιασδήποτε προετοιμασίας),δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα στρεβλώσεων και διαφθοράς με αρνητικά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς(διάλυση του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού)και στην κοινωνική μας συμπεριφορά(ισοπέδωση αξιών).
Δεν τα γνωρίζαμε αυτά; Βεβαίως τα γνωρίζαμε. Κάποιοι τουλάχιστον και σίγουρα πολλοί πολιτικοί μας. Μέχρι και ο Χάρρυ Κλυνν (δεν το λέω υποτιμητικά απεναντίας) έλεγε το 1983 (βλέπε: «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος») :«Εδώ και δυο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Ελληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα, Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης»! Αυτά έγραφε ο αγαπητός Κλυνν πριν 28 χρόνια. Σήμερα γνωρίζουμε εκ του ασφαλούς πλέον, πως το δέλεαρ για να ανακαλύψει τον όψιμο φιλοευρωπαϊσμό του ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, ήταν το αναμενόμενο φαγοπότι των πακέτων.
Δεν τα γνώριζαν αυτά οι Ευρωπαίοι; Βεβαίως τα γνώριζαν, όπως γνωρίζουμε κι εμείς πως για να μπει το ποντίκι στη φάκα θα πρέπει να φάει λίγο από το τυράκι μας. Τι έκαναν τότε για να αποτρέψουν την προαναγγελθείσα καταστροφή μας; Ότι έκαναν στο Ιράκ, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν κι αλλού. Αλήθεια, πιστεύει κανένας ευρωπαίος ότι τις επόμενες δέκα γενιές θα γίνει δημοκρατική η αφγανική κοινωνία; Υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος στον κόσμο εκτός του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου και της Σοσιαλιστικής του Διεθνούς, που να πιστεύει αληθινά στην «Αραβική Ανοιξη»; Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει πως είναι δυνατόν η δημοκρατία και ο εκσυγχρονισμός να εισαχθούν σε μια κοινωνία ανώριμη, σαν να είναι εμπορεύσιμες αξίες; Οσο πήγαν οι Αμερικανοί στο Ιράκ και οι ευρωπαίοι στη Λιβύη για να εγκαθιδρύσουν τη δημοκρατία, άλλο τόσο μας έβαλαν στην ΕΟΚ και στην Ευρωζώνη από αγάπη και για το καλό μας, για να μας εκσυγχρονίσουν. Διαβάζοντας κανείς τις εκτιμήσεις των ευρωπαίων εμπειρογνωμόνων, που πριν τρεις δεκαετίες εκτιμούσαν πως οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου θα πετύχουν το 2010 τη σύγκλιση με τον ευρωπαϊκό βορρά, τον πιάνουν τα γέλια. Ποιος λογικός άνθρωπος πίστεψε αληθινά, πως αυτό που δεν πέτυχαν γενιές ολόκληρες εθνικά κράτη όπως η Ισπανία και η Ιταλία (σύγκλιση Βορά-Νότου) θα το επετύγχανε σε μια γενιά η Ευρώπη των πιο αλλοπρόσαλλων λαών!!!  Την ειρωνική απάντηση στην επιβεβαίωση ότι οι ειδικοί εμπειρογνώμονες και σοφοί της Ευρώπης γνωρίζουν πάντα τι κάνουν την πήραμε πριν μερικές ημέρες. Όταν ρωτήθηκε ο πρόεδρος της Deutsche Bank, Josef Ackerman, πως ήταν δυνατόν ακόμα και το 2008 να αγοράζει η τράπεζά του ομόλογα του ελληνικού δημοσίου αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, απάντησε «γιατί το 2008 εκτιμούσαμε πως η Ελλάδα θα είχε τα επόμενα χρόνια ρυθμούς ανάπτυξης της τάξεως του 7%!!! Αυτοί είναι οι σοφοί μάνατζερς της Ευρώπης με τις αστρονομικές ετήσιες αμοιβές δεκάδων εκατομμυρίων για τα μεγάλα κόλπα τους στις χρηματαγορές; Μπορεί να είναι τόσο ανόητοι οι Ευρωπαίοι και μάλιστα οι γερμανοί; Το ίδιο ερώτημα το έθεσαν σίγουρα κάποιοι για τους γερμανούς πριν τους δυο παγκοσμίους πολέμους.
«Ο Ευρωπαϊκός και ο Γερμανικός Μηδενισμός, προτιμούν να επιθυμούν το τίποτα από το να μην επιθυμούν τίποτα» είχε πει πριν 130 χρόνια ο Νίτσε, που γνώριζε όσο λίγοι το γερμανικό πνεύμα και ένας άλλος γερμανός, ο Μαξ Στίρνερ είχε πει «ο γερμανός είναι τόσο ανηλεής και αδίστακτος, που είναι σε θέση να ανατρέψει τον ίδιο του τον εαυτό…όπου ο γερμανός κατεδαφίζει, πρέπει να πέσει ένας Θεός και ένας κόσμος πρέπει να χαθεί. Για το γερμανό, η καταστροφή σημαίνει δημιουργία και η συντριβή του χρονικού είναι η αιωνιότητα».
Το θέμα είναι «Τι Κάνουμε τώρα εμείς», σαν μια φτωχή επαρχία της εκκολαπτόμενης Τέταρτης Γερμανικής Αυτοκρατορίας;
Όταν η Ελλάδα στις δόξες της, την εποχή που ήταν η κυρίαρχη πολιτιστική δύναμη και η γλώσσα μας ήταν η κυρίαρχη γλώσσα του εμπορίου και των επιστημών του τότε γνωστού κόσμου, κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και αργότερα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (στο καθ ημάς Βυζάντιο), κατάντησε η Ελλάδα να γίνει μια ασήμαντη επαρχία και η ένδοξη Αθήνα ένα μεγάλο χωριό. Τι θα μπορούσαμε άραγε να κάνουμε σήμερα, που δεν έχουμε κανένα από τα δύο αυτά πλεονεκτήματα;
Κάποιοι θα πέσουν στην μυθοπλασία. Θα ονειρεύονται την άφιξη των ΕΛ από τον Σείριο με επικεφαλείς το Θησέα, το Λεωνίδα και τον Μεγαλέξανδρο ή θα φαντάζονται τους εαυτούς τους σαν τους Γαλάτες του Αστερίξ και του Οβελίξ, όπου αντί για το θαυματουργό φίλτρο που παρείχε υπερφυσικές δυνάμεις, θα βλέπουν απέραντα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ηδη στην προχθεσινή ομιλία του ο πρωθυπουργός μας, έκανε ειδική μνεία. Σαν να μας λέει, κάντε υπομονή, όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες της ροής του μαύρου χρυσού και του πακτωλού χρημάτων.(αυτό εννοούσε όταν έλεγε πως υπάρχουν χρήματα)..
Οι αμετανόητοι ευρωλάτρεις, τυφλωμένοι από την ατομική τους προνομιακή ευδαιμονία, δεν είναι σε θέση να κάνουν έναν ειλικρινή απολογισμό. Δεν είναι σε θέση να δουν πως αφού η ΕΕ μας πρόσφερε ένα μικρό διάλειμμα πλαστής ευδαιμονίας, τώρα θα περάσει από τη χώρα μας σαν ένα Leopard με Γερμανό οδηγό, αφήνοντας πίσω του συντρίμμια από ακινητοποιημένες πόρσε καγιεν, από χιλιάδες βίλες με πισίνες, που θα ξεπουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί ή θα χορταριάσουν από αχρησία, εγκαταταλειμένα κότερα, ρημαγμένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις και σπασμένες βιτρίνες της ματαιοδοξίας μας. Το Leopard θ’ αφήσει πίσω του φτώχεια, πολλή φτώχεια υλική αλλά το ακόμα χειρότερο και το πιο τρομαχτικό είναι πως θα αφήσει πίσω του πνευματική φτώχεια. Η Αθήνα, η τεχνητή πόλη φάντασμα, που μετά την είσοδο στο ευρώ (λόγω ελλείμματος ανταγωνιστικότητας) έδιωξε και τις τελευταίες από τις χιλιάδες μικροβιοτεχνίες και σήμερα ζει από τους δημοσίους υπαλλήλους, τους κοινοτικούς πόρους και τους κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες», σε δυο-τρία χρόνια δεν θα μπορέσει να ζήσει ούτε τους μισούς κατοίκους της.
Ακόμα και τότε, οι αμετανόητοι ευρωλάτρεις θα επιμένουν να ελπίζουν πως από την άλλη πλευρά της ερήμου μας περιμένει το ξέφωτο ενός πρωινού μετά την καλοκαιρινή βροχή σε ένα καταπράσινο λιβάδι όπως του Σάϊρ των Χόμπιτς.
Το μόνο σίγουρο είναι πως τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια θα βιώσουμε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα δαιμονισμού όλων εκείνων που θα αντισταθούν στα σχέδια της Τρόϊκα για ρωσοποίηση της ελληνικής κοινωνίας με λίγους εκατομμυριούχους και πολλούς-πολλούς καταθλιπτικούς πάμπτωχους και όλοι γνωρίζουμε πως εκείνος, που η καθημερινή έγνοια του είναι που θα βρει τα λεφτά για το επόμενο γεύμα και τους επόμενους λογαριασμούς, δεν έχει την πολυτέλεια να σκεφτεί τίποτα άλλο. (συμβαίνει ήδη). Το διακύβευμα είναι τεράστιο για τους τροϊκανούς (είναι πολλά τα λεφτά και όχι μόνο) που δε θα διστάσουν να ρίξουν χρήμα, πολύ χρήμα σε μικρά και σε μεγάλα κανάλια και σε δημοσιογράφους «για τη δημιουργία ενός ευνοϊκού κλίματος» (έτσι λέγεται σήμερα η προπαγάνδα της δήθεν επικοινωνίας) προς τους υποταγμένους νεόδουλους.
Σε όλους εκείνους τους αφελείς και ευφάνταστους σοβινιστές και ευρωλάτρεις που πιστεύουν πως τα παραπάνω είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας και πως η Ελλάδα και η Ε.Ε. ποτέ δεν πεθαίνουν δυο πράγματα έχω να τους πω. Πρώτον, ο Καραμανλής αλλά και ο Σημίτης, μέχρι και το 2009 πίστευαν ακράδαντα πως τα κράτη δεν χρεοκοπούν.  Δεύτερον, Ασσύριοι, Χετίτες, Φοίνικες και δεκάδες άλλοι, κάποτε ένδοξοι, λαοί, από τα Ουράλια μέχρι την βόρειο Αφρική και από την Ιβηρική χερσόνησο μέχρι την Ινδία εξαφανίστηκαν από προσώπου γης γιατί δεν πίστεψαν πως και οι λαοί πεθαίνουν. Από τους ελάχιστους λαούς, που επιβίωσαν μέχρι σήμερα και μεγαλούργησαν γιατί αντιστάθηκαν σε όλους τους κατακτητές(ασύριους, αιγύπτιους, μακεδόνες, ρωμαίους κ.α.) με αυτοθυσία, ήταν οι Εβραίοι. Με βαρύ φόρο αίματος, διατήρησαν τους κοινούς δεσμούς συνοχής του έθνους τους. Γνώριζαν πως όταν τον ξεκόψεις έναν λαό από τις πατροπαράδοτες και αρχέγονες αξίες του, είναι σαν να τον ευνουχίσεις και με τον ευνουχισμένο και υποταγμένο κάνεις ότι θέλεις.
Το μόνο που μας μένει, το μοναδικό όπλο μας είναι να αντισταθούμε στην προσπάθεια αλλοίωσης της συλλογική μας ιστορικής μνήμης και συνείδησης, να διατηρήσουμε την κοινωνική μας συνοχή και να μην επιτρέψουμε να μετατραπούμε σε μια αγέλη από αντιλόπες του στιλ ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Η αλληλεγγύη όλων μας σε επίπεδο οικογενειών, φίλων, συγγενών, γειτόνων και συμπολιτών είναι απαραίτητη όσο ποτέ.
Ας μην αφήσουμε να μας τρομοκρατούν οι Κασάνδρες που βλέπουν την επιστροφή στη δραχμή σαν την απόλυτη καταστροφή. Ετσι κι αλλιώς είναι αμφίβολο αν το ευρώ θα υπάρχει σε δύο χρόνια.
Είναι καιρός και ευκαιρία να ξαναεπιστρέψουμε στις πρώτες αρχές μας, όπου οι λέξεις κύδος και κλέος, τιμή, δόξα και φιλότιμο αποτελούσαν μέρος της φύσης μας. Ας μην αφήσουμε τις ψυχές μας να λιώσουν μέσα στον επερχόμενο πάγο του γερμανικού χειμώνα. Μπορούμε να πετύχουμε το αντίθετο απ’ αυτό που θέλουν να μας επιβάλουν οι γνωστοί-άγνωστοι. Τρομοκράτες με τα σμόκιν. Θα πρέπει να ξέρουμε, πως σ’ αυτόν τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι. Ένα μεγάλο μέρος ακόμα και των Γερμανών πολιτών, που διαισθάνονται πως έρχεται και η δική τους σειρά, είναι με το μέρος μας.